Mecnun bir gün fırsat buldu, Leylâ ile oturmaya muvaffak oldu. Leylâ onu sınamak için talepte bulundu: "Ey âşık! Neyin varsa getir!" "A ay yüzlü!" dedi Mecnun, "Aşkınla ne suyum kaldı, ne kuyum. Ne ciğerimde azıcık kan, ne gözümde bir nebze yaş. Aklımı yağma ettin, uykumu çaldın. Artık bir canım var emreyle onu vereyim!" "Ben onu senden ne vakit istesem alırım; başka neyin var, sen ondan bahset?" Mecnun o vakit arandı, yakasında sakladığı bir iğnesi vardı, onu çıkarıp sevgiliye sundu: "İşte varlık âleminde sahip olduğum tek şey bu iğnedir. Bunu da çölde, ovada seni izlerken çok düşüyorum; kendimden geçiyorum; oralarda ayağıma, bedenime dikenler batıyor; bu iğneyle o dikenleri çıkarıyorum!" "İşte bunu istiyordum senden! eğer aşkında gerçeksen bu iğnenin sende işi ne? Dikeni çıkarırsan buna vefa mı derler?"
Genç Beyin 104. Sayı
