Jest

Böyle bir pasta mı? Hayal etmemiş, aklımın ucundan bile geçirmemiştim açıkçası. Ayrılmayı geçiktirmek için elimden geleni yaptım, mecbur değildim ama ayrılmak zorunda olduğumdan İstanbul’dan ayrıldık. Ayrılırken belki de hak etmediğim kadar iyi uğurladınız kendimi hep mahçup hissettim. Reddediklerimse neyse bunu zaten zamanı gelince söyleyeceğim.

Eğer içinde bulunduğumuz zamanı da katarsak zaten son bir yıldır aktivitelerde rol almaya başlamıştım. (Ondan öncesinde mi ooo hiç sorma hiperaktiftimde zor zaptettiniz beni :p) Hangi odaya girersem gireyim hiç yabancılık çekmezdim. Şu masa bu masa demez kendi yerim gibi kurulur her türlü şeye el atabilirdim (hadi tamam burnumu sokardım diyeyim daha doğru olsun) :) Ama şimdi öyle mi ? İş ortamı konusunda daha dünkü çocuk dediğim ama hep bir göz sanki üzerimde beni takip ediyor izlenimi olduğundan oradaki gibi hareket edemiyorum.

Bakmayın Gümüşhane’de olduğuma (şimdi burada bedenen ruhen diyeceğim ama yok fizik kuralları yok ruhen yazı yazıp paraf atma tekrar dinleyemem bu lafları :p) benim gönlüm hep orada. En kısa sürede suyumu/nescafemi/sodamı, türk kahvemi, bitki çayımı ve çayımı içmeye geleceğim.